Kathleen vertelt...
Op zoek
Het is 5u30. De zon kondigt haar komst achter de bergwand aan door de hemel pastelblauw te kleuren. In het bos van grove dennen naast de camping laten de eerste krekels van zich horen. En ik, ik ben op zoek naar mijn sok. Een zwarte met subtiel grijs patroon. Het is het rechterexemplaar. Dat weet ik omdat er een L is gestikt in de sok die ik in mijn handen heb. Aan de wasdraad die tussen de tent en onze fietsen is gespannen, hangt het tweede en enige andere paar dat ik op zak heb.
Toen we een maand geleden op de fiets stapten, ging ik het onbekende tegemoet op zoek naar Inspiratie. Met hoofdletter I. Maar voorlopig blijft het dus vooral bij een zoektocht naar mijn sok… en naar autoluwe paden in het Alpiene landschap… en naar verborgen plekjes langs de kant van de weg om te plassen… en naar oogcontact met de bewoners van de dorpen die we passeren.
En
tijdens de 42 km-lange beklimming van de Brennerpas op de grens van Oostenrijk en Italië, een beklimming met stukken van soms meer dan 10% op los grind, tast ik de twee meter grond voor mijn wielen
voortdurend af naar een net iets minder steil plekje met stevige ondergrond, waar de wielen van mijn fiets grip op kunnen vinden. Daar kruip ik gestaag heen, om twee seconden later die winst van 1%
alweer vergeten te zijn en geconcentreerd op zoek te gaan naar een volgende vlakke meter in de lange beklimming.
Aan mijn zoektocht naar inspiratie kom ik voorlopig dus nog niet, tenzij je het woord letterlijk neemt. Want het Latijnse woord inspiratio betekent inademing. Wanneer na 6 uur klimmen de top eindelijk achter een laatste bocht op ons wacht, ga ik letterlijk op zoek naar het laatste restje lucht ergens diep in mijn lijf. Eenmaal gevonden bereid ik me dankbaar voor op prachtige vergezichten als beloning voor de fysieke inspanning.
Maar ik ben blijkbaar niet de enige die voortdurend op zoek is. Want eenmaal boven beneemt een winkelcentrum met het stalen geraamte van een drie verdiepingenhoge parking ernaast me het zicht. Als een ruimteschip domineert het complex de hele pas, en biedt het vervulling aan mijn zoekende medemens. Honderden reizigers graaien tussen het overaanbod, verlangend naar dat ene T-shirtje aan -70% dat ze nog niet hadden, onder het motto ‘Ik koop dus ik ben’.
En bij de eerstvolgende camping iets verderop wordt ons op grote affiches langs de weg ‘PURE ONTSPANNING’ beloofd. Samen met de 600 andere gasten zouden we kunnen kiezen uit een bingo-avond, begeleide ochtendgymnastiek, een karaoké-uurtje, mindfullness-sessies, parapente-introductie en meer van dat.
Met zijn allen zoeken we duidelijk heel wat af. Het houdt de boel in beweging. Toch is het niet altijd duidelijk wanneer Paul en ik actief zoeken en wanneer we ons eerder laten leiden door zoiets als een plotse ingeving. Want net als bij een gewone ademteug waait de beste inspiratie vaak zonder zware inspanning binnen. Het beboste dal van het Nationale Park in de Dolomieten trekt ons naar zich toe, een lommerrijk terrasje aan een meer doet ons besluiten om hier halt te houden en niet de geplande 20 km verder te fietsen. Het landschap, onze zadelpijntjes, de fut in onze benen. Zij fluisteren ons in om dit bospad in te slaan, wat sneller door te trappen of juist ergens langer te blijven rondhangen.
En om in een verhaal over inspiratie niet ten onder te gaan aan een teveel aan zuurstof, verdient ook het uitademen haar plek. Dus blaas en puf ik tijdens de zoveelste beklimming, hijg de longen uit mijn lijf als de zon op het middaguur aan de hemel brandt en zucht eens lang en diep vooraleer ik weer met mijn kop in mijn fietstassen duik,… want waar in godsnaam is die sok gebleven?