Paul vertelt...
Griekenland
Griekenland is een religieus land. Dat merken we de eerste dag dat we het land binnen fietsen. Het is zondag en alle supermarkten zijn dicht. Maar we merken het ook aan de vele kerken, zowel Katholiek als Grieks-Orthodox. In elk dorpje staat er wel minimaal een, allemaal spic en span onderhouden en het lijkt ons dat er recentelijk ook nieuwe zijn bijgebouwd. Daarnaast staan er nog tientallen langs de wegen in de vorm van miniatuur-kerken. Erin vaak afbeeldingen van heiligen, gebedsboekjes, iconen en kaarsen.
Toch zit ik me op de fiets te bedenken dat een godsdienstleraar het hier niet eenvoudig heeft. In België en Nederland is het immers eenvoudig om ‘de hemel’ te beschrijven: een plek waar de zon altijd schijnt, het nooit koud is, de zee schitterend azuurblauw is en de stranden uit parelwitzand bestaan. Een plek waar de mensen aardig voor elkaar zijn en tijd voor elkaar hebben en waar geen stress bestaat. Een plek waar de Bougainvillea schitterend in bloei staat en waar je het verse fruit overal van de bomen kunt plukken: bananen, granaatappel olijven, vijgen, verschillende soorten citrusvruchten en watermeloen, al groeit die laatste niet aan een boom. Als Nederlands kind zou ik dan een goed beeld van de hemel hebben en er wellicht ook wel naar verlangen. Maar een Grieks kind zal weinig onder de indruk zijn. Hij zal zich afvragen ‘What’s new?’ en vervolgens met zijn vrienden een lekkere duik in de lauwwarme zee nemen.
Voor mij benadert Griekenland in ieder geval het beeld dat ik van de hemel heb, al komen er in mijn hemel geen toeristen op quads voor. Het eten is heerlijk, al moet ik er wel de kanttekening bij plaatsen dat mijn referentie na twee maanden fietsen, eten is dat bereid is in twee pannetjes op één brandertje en de variatie er inmiddels wel een beetje uit is.
We besluiten de Peloponnesos in twee dagen dwars door te steken. We weten vooraf dat het pittig gaat worden, het is verre van vlak en de afstand is een kleine 200 kilometer. Al snel nadat we de kust verlaten hebben, zijn de naamborden alleen nog in het Griekse schrift vermeld. Langs de kust stonden de namen ook altijd nog in het Latijnse schrift vermeld, maar omdat landinwaarts geen toeristen meer komen, is de noodzaak daarvoor komen te vervallen. En doordat er geen toeristen komen, zijn er in het binnenland ook geen campings te vinden.
We komen na een dag vooral klimmen aan in Vitina, een dorpje dat ruim een kilometer boven zeeniveau ligt. Hier hebben we een kamer geboekt in een familiehotelletje dat net even buiten het dorpje ligt. Het vooruitzicht van een eigen kamer na - op de dag af - twee maanden kamperen, stimuleerde ons om ook de laatste klimmetjes, zij het op ons tandvlees, nog even te pakken.
Een eigen kamer, een dak boven ons hoofd! Wat een luxe! Afgelopen twee maanden zijn we met uitzondering van het slapen altijd buiten geweest. We beginnen met een douche. Waar we normaal gesproken altijd moeten oppassen dat onze schone kleren niet nat worden in het douchehokje, kunnen we ze nu gewoon op bed laten liggen! Op datzelfde bed liggen twee handdoeken, per persoon! We hebben elk één handdoek in onze tassen, een handdoek die het beste te vergelijken is met een grote zeem. Hij is compact op te vouwen, droogt snel, kan - goed uitgewrongen - ook gebruikt worden als hij nat is, maar heeft het comfort van een, nou ja, zeem… En nu hebben we gewoon elk twee grote zachte, heerlijk fris ruikende handdoeken tot onze beschikking. Voor het afdrogen neem ik dan ook ruim de tijd. Sterker, ik droog me gewoon twee keer af. Wat een genot! Vervolgens hoeven we ons niet in te spuiten met anti-muggenspul. Er zitten immers horren voor de ramen en binnen is geen mug te bekennen!
En dan dat bed! Hoewel we onze lakkenzakken en kussenslopen met enige regelmaat wassen, kunnen we niet ontkennen dat ze toch wat smoezelig zijn en we ze niet meer helemaal schoon krijgen. Maar nu een bed met heerlijk fris gewassen beddengoed en een normaal goed kussen; geen opblaaskussentje dat wij intussen gewend zijn.
In de gemeenschappelijke ruimte staan diverse klassieke fauteuils. Ik plof er in neer en ben van plan er voorlopig niet meer uit te komen. Wat een genot! Door ons buitenleven hebben wij de laatste twee maanden alleen maar op weersbestendige materialen gezeten: steen, plastic en hout. Vanwege onze inspanningen is de vetvoorraad op o.a. onze billen tot nihil afgenomen. Harde materialen voelen tegenwoordig dus dubbel zo hard aan, dus het genot van een fauteuil met zachte kussens… Onbeschrijflijk!
En als we een hapje gaan eten, hoeven we ons niet af te vragen wat we met onze waardevolle spullen doen. We kunnen ze gewoon achterlaten in onze kamer; alleen de sleutel en portemonnee hoeven we mee te nemen!
De laatste recensie over ons hotel op Google is van een Nederlandse vrouw: ‘Het is schoon, maar daar is dan ook echt alles wel mee gezegd.’. Feitelijk heeft ze gelijk; het is een eenvoudig hotel, de kamer is niet groot en alles is wel gedateerd. Maar voor ons voelt het na twee maanden kamperen echt even als een stukje hemel op aarde!