We vertellen...
De oversteek
Twee maanden geleden vertrokken we met het plan om van huis naar Kaapstad te fietsen en er onderweg achter te komen hoe Afrika ons kan inspireren. De Middellandse Zee zouden we idealiter per boot oversteken, maar zoals thuis al uitgezocht en tijdens de reis meermaals bevestigd, varen er sinds 2016 geen ferry’s meer tussen Zuid-Europa en Egypte. Ook hier in Griekenland informeren we bij diverse rederijen die passagiers meenemen op hun containerschepen, maar overal vangen we bot. De schepen meren wel aan in Egypte, maar mogen daar geen passagiers aan land laten. En dat geldt niet alleen voor Egypte, maar ook voor Soedan, Eritrea en het Saoedisch Schiereiland. Naar Kenia en Tanzania varen er sowieso geen boten waarop passagiers mee mogen. En zo zitten we op een mooie avond met uitzicht op zee een wijntje te drinken en beseffen we wat we eigenlijk al lang wisten. We zullen moeten vliegen...
Tijdens het tweede glas wijn staan we onszelf toe om even ‘vrij’ te denken. Als we dan toch moeten vliegen - iets dat ons beiden tegenstaat omdat het niet past bij onze trage manier van reizen - dan hoeft de bestemming op zich ook niet meer aan zee te liggen. We maken de balans op en slaan aan het rekenen. Als we van Caïro naar Kaapstad willen fietsen en we willen de brandhaarden in Afrika omzeilen, dan moeten we iedere dag zo’n 50 km fietsen, dag in dag uit, zonder rustdagen.
We kijken elkaar aan. Is dat niet een typische West- Europese houding? We willen ons graag door Afrika laten inspireren, maar het moet wel passen binnen ons idee van ‘fietsen tot Kaapstad in een kleine 365 dagen’. Hoeveel ruimte voor inspiratie blijft er dan nog over?
Als we de bodem van ons tweede glas zien, vormt er zich geleidelijk aan een alternatieve gedachte: Willen we ons door Afrika laten inspireren, dan moeten we Afrika daar misschien ook echt de tijd voor geven en ons strakke kader laten voor wat het is.
We laten deze nieuwe idee een dagje rusten, maar het houdt ons beiden bezig. Een sierlijke lijn op de kaart van huis naar Kaapstad is concreet, tastbaar en een mooi verhaal om mee thuis te komen. Toch besluiten we daar uiteindelijk niet voor te gaan. We kiezen voor meer ruimte en daardoor ook voor meer kans op intensievere contacten met de bevolking. We slaan de Noord-Afrikaanse landen over en boeken een ticket van Athene naar Dar es Salaam in Tanzania. Vandaaruit laten we ons vervolgens leiden richting Kaapstad, al dan niet met hier en daar een omweg. Of we ooit in Kaapstad zullen aankomen, laten we in het midden. Afrika mag ons ‘ontvoeren’; we zullen meebewegen met wat het continent ons te vertellen heeft.
We beseffen dat we daarmee plots geen ‘mooi omlijnd plan’ meer hebben. Geen duidelijke route... Weinig tastbaars… We nemen het lot niet meer in eigen handen, maar geven het meer uit handen. Hoewel dat - naar wat wij er op dit moment van denken te weten - heel Afrikaans is, vraagt het toch ook wat schakelwerk in ons hoofd. Een nieuwe uitdaging in ‘loslaten’ dus. Maar het prikkelt om ze aan te gaan en zonder plan verder te bewegen.
Welke verhalen er ook op ons wachten… Afrika, we komen eraan!